Eindranking veldrijden 2019

Gisteren publiceerde ik de voetbalranking van 2019, vandaag zijn de veldrijders en veldrijdsters aan de beurt.

2019 was absoluut het jaar van Mathieu van der Poel. Van de 26 wedstrijden die meetelden voor de ranking, stond hij 17 keer op het podium en was hij 16 keer goed voor winst. De andere 9 keer stond hij gewoon niet aan de start en kon hij dus geen punten sprokkelen. Het is dan dus ook niet te verwonderen dat hij de allerbeste was. Toon Aerts kwam het dichtst bij hem in de buurt, maar moest ook wel zijn meerdere erkennen. De derde plaats was voor Eli Iserbyt. Vooral door zijn uitstekende prestaties in september en oktober. Daar kon hij 6 wedstrijden winnen, waardoor zijn plaats op het podium in deze ranking verzekerd was.

Bij de vrouwen is de eindoverwinning voor Ceylin Alvarado. De Nederlandse is zich stilaan aan het omtoveren tot de vrouwelijke versie van van der Poel. Ook zij stond het meest van allemaal op het podium en kon ook de meeste zeges pakken. Annemarie Worst is tweede en Sanne Cant moet vrede nemen met de derde plaats.

Beide winnaars van deze ranking zijn trouwens ook in 2020 uitstekend begonnen, want ze wonnen allebei in Baal en gaan dus gewoon verder op hun elan.

Ranking vrouwen:

Plaats	Renster	Punten	Winst	Podiums
1	Ceylin Alvarado	286	6	16
2	Annemarie Worst	228	5	12
3	Sanne Cant	205	3	9
4	Yara Kasteleijn	146	2	8
5	Lucinda Brand	118	4	6
6	Alice Maria Arzuffi	98	1	3
7	Eva Lechner	75	0	1
8	Denise Betsema	73	1	4
9	Katie Compton	64	0	2
10	Loes Sels	57	0	3
11	Inge van der Heijden	57	0	0
12	Marianne Vos	52	1	3
13	Laura Verdonschot	49	0	1
14	Katerina Nash	45	1	2
15	Kaitlin Keough	43	0	0
16	Ellen Van Loy	42	0	0
17	Jolanda Neff	40	1	2
18	Nikki Brammeier	34	0	1
19	Evie Richards	33	0	1
20	Maghalie Rochette	28	1	1
21	Maud Kaptheijns	28	0	1
22	Clara Honsinger	24	0	1
23	Anna Kay	22	0	1
24	Shirin van Anrooij	14	0	0
25	Kim Van de Steene	14	0	0
26	Manon Bakker	11	0	0
27	Caroline Mani	8	0	0
28	Puck Pieterse	8	0	0
29	Rebecca Fahringer	7	0	0
30	Jenn Jackson	6	0	0
31	Aniek van Alphen	6	0	0
32	Sophie de Boer	6	0	0
33	Kata Blanka Vas	5	0	0
34	Alicia Franck	4	0	0
35	Geerte Hoeke	4	0	0
36	Ruby West	3	0	0
37	Fleur Nagengast	3	0	0
38	Christine Majerus	2	0	0
39	Marion Norbert Riberolle	1	0	0
40	Joyce Vanderbeken	1	0	0

Ranking mannen:

Plaats	Renner	Punten	Winst	Podiums
1	Mathieu van der Poel	331	16	17
2	Toon Aerts	283	3	18
3	Eli Iserbyt	231	6	11
4	Michael Vanthourenhout	160	0	8
5	Lars van der Haar	146	0	2
6	Laurens Sweeck	143	0	7
7	Corné van Kessel	136	0	4
8	Quinten Hermans	103	0	3
9	Tim Merlier	82	0	2
10	Tom Pidcock	63	0	2
11	Wout Van Aert	52	1	3
12	Gianni Vermeersch	44	0	0
13	Jens Adams	34	0	0
14	Tom Meeusen	28	0	0
15	Joris Nieuwenhuis	23	0	0
16	Daan Soete	17	0	1
17	Marcel Meisen	16	0	0
18	David van der Poel	16	0	0
19	Kevin Pauwels	14	0	0
20	Jim Aernouts	11	0	0
21	Nicolas Cleppe	4	0	0
22	Thijs Aerts	4	0	0
23	Wietse Bosmans	3	0	0
24	Gioele Bertolini	2	0	0
25	Francis Mourey	2	0	0
26	Diether Sweeck	1	0	0
27	Michael Boros	1	0	0

Eindranking voetbal 2019

Twee dagen geleden kwam er een einde aan het jaar 2019. Dus is ook de eindranking in de SB-Ranking beschikbaar.

Vandaag post ik de rangschikking van het voetbal. Morgen komt het veldrijden aan de beurt.

Club Brugge was in 2019 oppermachtig. Het podium wordt vervolledigd door Charleroi (dankzij de 5-0 winst tegen KV Oostende) en Standard. Kampioen Racing Genk eindigt pas op de vijfde plaats. Helemaal onderaan staat Beerschot-Wilrijk. Dit komt natuurlijk doordat ze als 1B-ploeg enkel maar in Playoff 2 aan de slag waren. En daar konden ze maar twee keer winnen. Dat leverde hen dus 2 punten op.

We zullen zien hoe de verschillende clubs zich herpakken of eventueel bevestigen in 2020.

Plaats	Club	Punten	Winst	Goals
1	Club Brugge	68	26	81
2	Charleroi	41	22	70
3	Standard	38	19	70
4	Zulte Waregem	38	14	67
5	Racing Genk	37	19	65
6	AA Gent	36	20	65
7	KV Kortrijk	34	19	71
8	Antwerp	32	19	63
9	Moeskroen	25	15	65
10	Sint-Truiden	24	14	53
11	KV Mechelen	21	10	31
12	Eupen	15	10	38
13	Waasland-Beveren	14	9	48
14	Anderlecht	13	12	44
15	KV Oostende	11	8	42
16	Union	6	6	24
17	Cercle Brugge	6	5	45
18	Lokeren	4	2	9
19	Westerlo	3	3	13
20	Beerschot-Wilrijk	2	2	11

Gelukkig 2020

Ik wil iedereen, en in het bijzonder de lezers van deze blog, een gelukkig en gezond 2020 toewensen. Dat al jullie wensen en dromen mogen uitkomen in dit jaar. En daar mogen gerust wat sportieve dromen bij zitten natuurlijk.

Persoonlijk hoop ik om terug meer te sporten. En in het bijzonder hoop ik echt dat ik terug meer op mijn koersfiets zal zitten. Al meer dan twee jaar heb ik niet meer op de koersfiets gezeten. Trouwe volgers weten natuurlijk waarom.

Mijn sportieve droom is om een triatlon af te werken. Als het wat meezit, zou ik nog dit jaar daar moeten in slagen. Waar en wanneer staat nog helemaal niet vast, maar ik hou jullie zeker op de hoogte.

Qua sportieve gebeurtenissen, staat er dit jaar heel wat op het programma. Het voornaamste sportevenement zijn natuurlijk de Olympische Spelen in Tokyo. Ik denk wel dat we in België een paar Olympische kampioenen rondlopen hebben. Maar ze moeten natuurlijk het goud nog gaan veroveren.
In de eerste plaats denk ik aan onze Red Lions. Het zou absoluut de kers op de taart zijn, om na het WK en EK nu ook de Olympische titel te pakken.
Nina Derwael aan de brug met ongelijke leggers, is de grote topfavoriete. Ze werkt aan een nog moeilijkere oefening, dus dat zou moeten in orde komen.
Remco Evenepoel gaat ook wel heel dicht zitten bij het tijdrijden. En we hebben ook in andere sporten nog wel een aantal medaillekandidaten.

In juni is er natuurlijk ook het EK voetbal. Misschien is het voor deze generatie Rode Duivels de laatste kans om een groot tornooi te winnen. En volgens mij is er op dit moment niet meteen een ander land die evengoed is als België. Wat chauvinisme mag wel zeker hé. Het zou absoluut fantastisch zijn om de Fransen op hun appel te geven.

In het wielrennen, wens ik vooral Wout Van Aert een fantastisch voorjaar toe. Hij mag van mij absoluut een topklassieker winnen. Na de pech van vorig jaar in de Tour, denk ik wel dat hij in staat is om er eentje te winnen. En hij is nu al geselecteerd voor de komende Tour. Sportieve weerwraak nemen daar lijkt me niet meer dan logisch.

Ja, ik denk wel dat we na 2020 niet meer zullen spreken van het “kleine België”.

Favoriete momenten 2019: Evenepoel wint de Classica San Sebastian

Ik heb lang getwijfeld wat ik als mijn laatste favoriete moment ging kiezen. Want er waren nog zoveel mooie sportmomenten dit afgelopen jaar: Nina Derwael die zichzelf opvolgt als wereldkampioene aan de brug met ongelijke leggers. Philippe Gilbert die Parijs-Roubaix wint. De Rode Duivels die al hun kwalificatiewedstrijden voor het EK winnen. En ik kan nog zoveel van die momenten opnoemen.
Maar ik kies dus voor de winst van Evenepoel in de Classica San Sebastian.

Ik had totaal niet verwacht dat Evenepoel dit jaar al met de besten ging wedijveren, maar hij deed gewoon veel meer dan dat. Hij had eerder op het jaar al de Belgium Tour gewonnen. Hij had ook al in de Hammer Series zijn visitekaartje afgegeven. En helemaal in het begin van het seizoen maakte hij indruk in Argentinië. We wisten dat het geen gewone jongen was, maar toch wat een indrukwekkend seizoen heeft hij afgewerkt.

Het toppunt kwam er in San Sebastian. Tijdens de wedstrijd leek het lange tijd dat hij het echt moeilijk had. Hij moest ook er eventjes af. Maar toch kon hij nog terugkomen en hij reageerde op een aanval van een andere renner. Enkele kilometer verder liet hij z’n medevluchter achter en stoomde hij door tot aan de finish. Ik keek met grote ogen naar dit staaltje van zijn kunnen. Echt, ik had helemaal niet verwacht dat hij op die leeftijd dit al zou kunnen. En eigenlijk sloeg hij de ganse wielerwereld met verstomming. Enkele dagen later werd hij ook nog eens Europees kampioen tijdrijden. En dat in een, voor het Belgisch wielrennen, zeer emotionele week met de dood van Bjorg Lambrecht.

Er staat ook een hoofd op dat lichaam van Evenepoel. Ik denk niet dat hij zoals Frank Vandenbroucke zal eindigen. Dat was het laatste supertalent die België rijk was. Maar ik vermoed dat Evenepoel het beter zal aanpakken dan Franky-boy. Samen met Patrick Lefevere is er een plan uitgedokterd, en ik vermoed dat ze er niet zullen van afwijken. Er moet opgepast worden dat hij niet wordt opgebrand. Niet teveel hooi op de vork nemen en dan ben ik er van overtuigd dat we een absolute topper hebben in België. En misschien dat we stilletjes aan mogen dromen van een eindzege in de Tour. Als er iemand toe in staat is, dan is het Evenepoel wel.

Maar in 2020 voluit voor Olympisch goud in het tijdrijden. Dan is 2020 misschien nog mooier dan 2019.

Favoriete momenten 2019: België klopt Duitsland

Het gaat niet over voetbal, maar over hockey. Afgelopen zomer was er het EK hockey in eigen land.

Nadat België vorig jaar de wereldtitel pakte, konden we niet anders dan tevreden zijn met de Europese titel op eigen bodem. Waar de vrouwen zwaar ontgoochelden, deden de mannen wat ze moesten doen. Ze raasden door de groepsfase en werden bijna nauwelijks iets in de weg gelegd.

Maar toen kwam de halve finale tegen Duitsland. Vooraf dacht iedereen dat we het appeltje wel zouden schillen. Maar de Duitsers deden ons fameus pijn en kwamen 0-2 voor. Er liep ook vanalles mis bij de Belgen en even leek er twijfel in de rangen te sluipen.

Op een bepaald moment kreeg Duitsland een strafcorner en die werd foutief uit het doel gehaald door één van onze verdedigers. Dus leek er een nieuwe strafcorner aan te komen, maar goalie Vincen Vanasch vroeg een video referral aan. Hij beweerde dat de strafcorner met de hand gestopt werd door de Duitser. De beelden gaven hem gelijk. En zo kwam er geen straf, maar kregen de Belgen een mentale boost. Plots lukte het wel en maakte België 2-2. Met een ongelooflijk mooie actie werd het 3-2.
De Duitsers besloten om hun goalie uit het spel te halen, om een man meer situatie te hebben, maar daar maakten onze Red Lions komaf mee. Het werd 4-2. Dit was een fantastische comeback. En ik vindt het spijtig dat ik niet in het stadion zat. De sfeer was er fantastisch.

In de finale was Spanje niet machtig om België van de titel te houden en was er veel minder spanning. Daarom dat deze halve finale mijn favoriet moment is.
Ook collega S.M. vond dit één van zijn sportieve momenten van 2019. We hadden het er twee weken geleden samen over, dat dit sowiezo in mijn jaaroverzicht moest komen.

Favoriete momenten 2019: de sprint van Van Aert

Wout Van Aert beleefde een mooie eerste helft van 2019. Hij werd derde in de Strade Bianche. Ook in Milaan-Sanremo ging hij mee met de besten. En Parijs-Roubaix viel hij vooral op door een waanzinnige achtervolging na pech en valpartij. Maar mijn favoriete moment van Van Aert kwam er in de Tour.

De tiende rit in de Tour leek bij aanvang iets saais te worden, maar het werd een waaierspektakel. Alle favorieten, behalve Thibaut Pinot, waren mee met de goede waaier. en bij Jumbo-Visma had Dylan Groenewegen de trein gemist. Zo kwam er een optie voor Van Aert om zich eens echt te meten met de topsprinters.

En hij deed dat met verve. Ze zaten allemaal op één lijn: Ewan, Viviani, enz. En toch was het Van Aert die de handen de hoogte in mocht gooien. In zijn eerste Tour maakte de jonge Belg meteen een pak indruk. Eerst en vooral al door de ploegentijdrit in Brussel, maar ook door zijn vele werk dat hij voor zijn kopmannen opknapte. En dan kwam dus de ritzege in Albi. Het gezicht van Viviani sprak boekdelen en haalde overal de samenvattingen en jaaroverzichten. Helaas kwam er enkele dagen later de tijdrit in Pau, waar Van Aert zwaar viel.

Maar goed, hij heeft wel zijn visitekaarjte afgegeven en wie weet kan hij in 2020 revanche nemen op die val en vol meedoen voor de groene trui. Want ik ben ervan overtuigd dat hij een kanshebber is op dat klassement.

Favoriete momenten 2019: Urban Trail

Dit jaar kon ik voor het eerst sinds mijn ongeval nog eens meedoen aan een sportief evenement. Samen met enkele collega’s deed ik mee aan de Brussels Urban Trail. Niet meteen een echte wedstrijd, maar het was wel een motivatie om wat te trainen.

Het was al de derde keer dat ik deelnam aan de Urban Trail van Brussel. En telkens opnieuw is het parcours een verrassing. Je komt op plaatsjes waar je normaal gezien zelden komt, of die eigenlijk bijna niet toegankelijk zijn voor het publiek. Zo konden we dit jaar op het balkon komen van het Brusselse stadhuis. Jawel, hetzelfde balkon als waar de Rode Duivels in 2018 hun derde plaats kwamen vieren met duizenden supporters op de markt.

Het deed me vooral deugd dat ik niet bij de slechtste lopers was van ons groepje. Na zoveel maanden van fysieke ellende was het geweldig om te lopen en niet veel pijn te hebben.
Helaas kwam er aan het einde van het jaar een probleem de kop op steken met de heup. En dit is wellicht gelieerd aan de kapotte knie. Maar we gaan er alles aan doen om dat in orde te krijgen. Ik deed dus ook de Brussels Ekiden in oktober. Maar dit ga ik geen hoogtepunt of favoriet moment noemen, want ik had veel te veel last van mijn heup om goed te zijn. Genieten deed ik er niet van. Iets wat ik wel deed tijdens de Urban Trail.

Ik heb het al eerder aangehaald. Iedereen die ooit de kans krijgt om deel te nemen aan een Urban Trail, moet het zeker eens proberen. Het is echt tof om mee te doen en er hangt helemaal geen competitieve sfeer. En het is altijd leuk om het nuttige aan het aangename te koppelen. Je spant je fysiek in, maar je krijgt toch ook een beetje cultuur binnen.
Als het kan, doe ik volgend jaar opnieuw mee.

Favoriete momenten 2019: een uur volle bak

Victor Campenaerts heeft dit jaar een stuk wielergeschiedenis geschreven. Hij verbrak het werelduurrecord van sir Bradley Wiggins. De nieuwe afstand staat nu op 55,089 km.

Bijna een half jaar lang was Campenaerts gefocust en bezig met de voorbereiding voor het uurrecord. Hij ging op stage in Namibië voor enkele maanden om daar zich klaar te stomen voor het uurrecord. Ondertussen pikte hij ook nog tijdritwinst mee in Tirreno-Adriatico. Dus op dat moment wisten we wel dat het snor zat met de man die het tijdrijden in België populair maakte.

Ik zat voor de buis om Vocsnor aan het werk te zien op grote hoogte in Aguascalientes (Mexico). In een velodrome waar zogoed als geen publiek zat. Dat op zich was al een gigantisch verschil met het record van Wiggins. Die deed het in een overvolle wielerpiste, waar hij luid aangemoedigd werd door supporters. Maar Campenaerts had alles tot in detail uitgekiend. Teveel volk in de zaal zou ervoor gezorgd hebben dat er teveel luchtcirculatie zou zijn geweest (of toch iets in die aard). Enkel enkele getrouwelingen en wat familie mocht mee in de zaal. De deuren moesten ook dicht blijven. Echt niks werd aan het toeval overgelaten, om toch maar dat record te pakken. En hij deed het dan ook. Ik vond het wel fantastisch om te zien. Hij had zich echt helemaal te pletter gereden feitelijk om dat uurrecord te pakken. En hij deed het toch met een serieus verschil op Wiggins.

Ik denk wel dat het een record is die een tijdje kan blijven staan. Alhoewel er enkele mannen zijn die veel zin hebben om het te breken. Maar misschien heeft Campenaerts hun wel de zin ontnomen om een poging te wagen. Want die voorbereiding was niet van de poes. En ik denk ook dat er niet veel mensen zijn die zolang zich kunnen focussen op een doel, zoals hij dat kan.

In ieder geval was het mooi om eindelijk nog eens een Belg te hebben die het uurrecord in handen heeft. Van mij mag hij nu ook nog die olympische titel pakken in het tijdrijden. Maar zo simpel zal het wellicht niet gaan.

Favoriete momenten 2019: voorjaar van der Poel

Het is opnieuw de tijd van het jaar om mijn favoriete momenten van afgelopen jaar neer te pennen. Zes dagen lang kunt u hier vinden wat voor mij persoonlijk de mooiste momenten van het jaar waren op sportief gebied.

Ik begin met Mathieu van der Poel. Zijn jaar was op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. Maar ik wil het hier hebben over de eerste paar maanden van het jaar. Het begon al fantastisch voor de Nederlandse alleskunner met het pakken van zijn tweede wereldtitel in het veldrijden. Hij was een gans seizoen eigenlijk heer en meester en verdiende dan ook niet minder dan de regenboogtrui.

Ik had echter wel niet verwacht dat hij in het klassieke voorjaar ook een aardig woordje ging meespreken. Hij won drie klassiekers:

• Dwars door Vlaanderen
• Brabantse Pijl
• Amstel Gold Race

Ik had wel verwacht dat hij zich eens ging laten zien, maar hij speelde gewoon met de tegenstand. Vooral de manier waarop hij de Amstel Gold Race won, was ongelooflijk. Plots kwam hij uit het niets opdagen met een groepje om de koplopers in de laatste meters bij de lurven te grijpen. Hij dichtte zogoed als zelf het gat en won dan nog met ruim verschil de sprint. Gans Nederland werd zogoed als gek door de overwinning van van der Poel. Het was onwaarschijnlijk dat het gebeurde eigenlijk. Mede ook door de gebrekkige communicatie van de wedstrijdradio, die onvolledige of onjuiste informatie doorgaf. Misschien dat Alaphilippe en co daardoor wat misleid werden. Het neemt niet weg dat het een fantastische prestatie was.

Later ging hij ook in het mountainbiken door op zijn elan.
Met van der Poel zullen ze nog veel miserie hebben in de nabije toekomst. Hij kan gewoon alles winnen.

Youngsters aan de macht

Twee 19-jarigen zijn sportman en sportvrouw van het jaar geworden. Remco Evenepoel werd de sportman van 2019, bij de vrouwen kon Nina Derwael haar titel verlengen.

Van Derwael had ik het wel verwacht, want zij verlengde haar wereldtitel aan de brug met ongelijke leggers. Haar dichtste tegenstanders, Thiam en Meesseman, werden geen wereldkampioen. Akkoord, Meesseman pakte een titel in het basket en werd uitgeroepen tot de beste speelster van de Women NBA, maar dat staat niet in verhouding (vindt ik persoonlijk) tot een wereldtitel.
En Nafi Thiam moest op het WK zevenkamp vrede nemen met zilver. Dus was het eigenlijk niet meer dan logisch dat Derwael opnieuw werd uitgeroepen tot sportvrouw van het jaar. En als ze in Tokio ook goud pakt op de Olympische Spelen dan mag ze wellicht volgend jaar nog eens passeren op het podium van het sportgala.

Bij de mannen waren drie wielrenners de beste sportmannen van 2019. Ik had Victor Campenaerts de titel wel gegund. Want het zal niet vaak gebeuren dat een Belg het werelduurrecord pakt. Ook de manier waarop hij zich voorbereidde op z’n taak, verdiend meer dan een beloning. Hij greep al naast de flandrien en kristallen fiets en nu dus ook naast de titel van sportman van het jaar.
Ik ben ook wel akkoord dat Evenepoel ov Van Aert het verdiende. Evenepoel die in z’n debuutjaar meteen iedereen, inclusief mezelf, met verstomming slaat met zijn prestaties. Hij won de Ronde van België, werd Europees kampioen tijdrijden, tweede op het WK tijdrijden. Maar vooral die zege in de Classica San Sebastian was ongelooflijk. Op die leeftijd al zo schitteren in de World Tour: het is er weinigen gegeven.

Wout Van Aert beleefde een mooi eerste deel van 2019, maar na zijn zware val in de Tour was het ook over dan. Gelukkig staat hij binnen enkele dagen terug aan de start van een veldrit. En ik ben ervan overtuigd dat hij in 2020 weer gaat meedoen voor de prijzen in de klassiekers.

Kortom: bij de vrouwen een meer dan terechte winnares, bij de mannen konden ze alle drie wel winnen.