Meestal schrijf ik hier niet echt persoonlijke dingen neer. Toch niet als het niet over sport gaat. Maar voor deze keer wil ik wel een uitzondering maken.
Vorige week dinsdag is mijn vader overleden. Los van het feit dat het mijn vader was, was het vooral ook mijn beste vriend en mijn trouwste supporter. Hij leed aan Alzheimer en de laatste maanden herkende hij me niet echt meer.
Op oudejaar brak hij zijn heup en daarvoor werd hij geopereerd op 2 januari en kreeg hij een nieuwe heup. Maar de verdoving heeft hem geen goed gedaan. Hij wist niet goed meer hoe alles nog juist zat om te eten en zo. Opereren was echter de enige oplossing, we konden hem toch moeilijk met een gebroken heup laten verder doen.
Op maandag 6 januari keerde hij terug naar het rusthuis en ging het terug beter met hem. Maar op donderdag 9 januari kreeg hij een longontsteking waar hij helaas niet meer van kon herstellen. 5 dagen en nachten lang bleef mijn moeder waken bij hem. Ook mijn twee zussen en ik waren iedere dag aanwezig en bleven om de beurt ’s nachts. Op dinsdag 14 januari overleed hij. Hij heeft echt nog gevochten om zo lang mogelijk bij ons te blijven, zoals een echte sportman gaf hij niet op.
Ik zal hem ontzettend hard missen, maar blijf vooral de mooie herrinneringen aan hem koesteren. Hieronder plaats ik het tekstje die ik schreef voor zijn begrafenisplechtigheid.
Papa,
Nooit heb ik gedacht dat ik zo vroeg al een herdenkingsberichtje voor je zou
moeten maken. Sinds een paar jaar ging het natuurlijk wel al bergaf en daar wil
ik het hier vandaag niet over hebben. Neen, ik wil het hebben over de
momenten dat we zoveel plezier beleefden. De momenten die mij voor altijd
zullen bijblijven.
Je gaf me de sportieve microbe al van bij mijn geboorte. Je koerste toen zelf
nog. Daarna ging ik samen met jou naar de voetbal. Jij als trainer, ik als speler.
Jammer dat je nooit zelf mijn voetbaltrainer was. Je zou van mij een sterspeler
gemaakt hebben.
Maar ik wou koersen. De dag dat je mij vroeg of ik naar de aspirantenschool in
Ieper wou gaan, was ik superblij en zag ik ook dat jij blij was. Nooit heb je
verpinkt om voor mij klaar te staan. Achttien jaar lang was je mijn trainer,
mecanicien, verzorger en supporter nummer 1. Je voerde me iedere week naar
de training of koers. In weer en wind stond je langs de kant van de weg. Niks
kon je tegenhouden om mij aan het werk te zien. Als voorbeeld wil ik graag de
koers in Westkapelle aanhalen. We hebben het er vaak over gehad later nog.
Een enorm warmteonweer brak los. Ik had het lastig in de gietende regen en
stond op het punt om te lossen, iedereen langs de kant stond te schuilen.
Behalve jij. Je kwam van achter een boom tevoorschijn en schreeuwde de
longen uit je lijf. Ik kon het niet maken om te lossen op dat moment. Je gaf me
de kracht om door te gaan. Als mijn vader zich tot op zijn vel liet nat regenen,
dan kon ik toch niet onderdoen. Door jouw staat het woord opgeven niet in
mijn woordenboek.
Nooit zal ik onze fietstochten, onze reizen en al onze mooie momenten
vergeten. We hebben meer gelachen dan geweend. Ik zal er alles aan doen om
hetgeen je mij leerde door te geven aan je kleinzonen.
Fysiek ben je nu wel weg, papa, maar je zit voor altijd in mijn hart.
Sportbedenkingen 